ประเทศอินโดนีเซีย เป็นประเทศที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล มากด้วยทรัพยากรธรรมชาติ โดยเฉพาะป่าไม้ยังเต็มพื้นที่ ณ วันนี้ เดินทางไปถึงหลังจากที่เกิดการเผาป่าหรือพื้นที่เกษตรกรรม เกิดควันคลุมทั้งสิงคโปร์และมาเลเซีย ทำให้เพื่อนบ้านต้องออกมาประท้วงการเผาในครั้งนี้
คนในเมืองที่ได้พานพบ ก็หน้าตาเหมือน (ไม่ได้คล้าย) คนไทยมาก ๆ เขาก็คงจะทึ่งเช่นกันว่า เราก็คล้ายเขา ผิดแต่ว่า ผิวคล้ำเล็กน้อยเหมือนคนภาคใต้บ้านเรา แต่ที่ไม่เหมือนไม่คล้ายคือ ภาษาอังกฤษเขาน่าจะดีกว่าเรา เพราะคุยกะคนทั่วไป ชาวบ้าน ร้านค้า ก็สนทนาใช้ศัพท์ง่าย ๆ แบบเรา (ไม่ถนัดอังกฤษ) เอาเป็นว่า พูดกันได้รู้เรื่อง แต่ถ้าบ้านเรา ...ไม่แน่ใจ
วัดพราห์มนันต์ |
วัดแห่งนี้ก็ได้จดทะเบียนเป็นมรดกโลก ค่อนข้างจะสมบูรณ์ ถ้าเทียบกับปราสาทหินทั้งหลายในบ้านเรา และของเขาก็ยิ่งใหญ่จริง ๆ แม้จะมีซากก้อนหินพังทลายอยู่เต็มเช่นกัน เพราะด้วยลักษณะพื้นที่ของเขาประกอบไปด้วยภูเขาไฟทั้งปะทุแล้วและกำลัง active (เป็นศัพท์ที่ใช้) เขารักษาได้ขนาดนี้ ก็น่าทึ่งประชาชนบ้านเมืองเขาจริง ๆ ทั้งที่ประชากรมากเป็นอันดับต้นแล้วบวกกับความยากจน ความศรัทธาช่วยทำให้หลายสิ่งหลายอย่างยังคงอยู่
บุโรพุทโธ |
สิ่งก่อสร้างนี้ อยู่ในละแวกของศาสนาฮินดู อิสลาม ที่กลมกลืนกันได้ดี เราจึงเห็นนักท่องเที่ยวในบ้านเมืองของเขา ทั้งคลุมผ้าที่บอกว่า เป็นศาสนาอื่น ยังมาเยี่ยมชมสถานที่แห่งนี้ ได้ไม่ขัดเขินนัยตา สิ่งที่น่าเป็นห่วงคือ นิสัยของนักท่องเที่ยวที่พกพาน้ำ ขนม ของกินเล่น ขึ้นไปข้างบน แล้ววางทิ้งไว้เกลื่อนตา กฎข้อห้ามก็มีเพียงไม่ให้ปินบ่ายขึ้นหรือนั่ง บนสถานที่บางแห่ง แต่ไม่มีกฎในการห้ามทิ้งขยะ ดังนั้น จึงเป็นหน้าที่เราต้องสั่งสมนิสัยที่ดีของการท่องเที่ยวให้กับตัวเองและคนรอบข้างด้วย
มุมแห่งศรัทธา |
พระพุทธรูป แต่ละองค์สวยงาม และบางส่วนก็ถูกตัดเศียรเช่นเดียวกันกับบ้านเรา แต่ฐานขององค์ทั้งหมด ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ดูยิ่งใหญ่อลังการ และผู้ที่จะเข้าเยี่ยมชมตรงนี้ได้ สำหรับผู้ใหญ่ต้องนุ่งผ้าถุงที่แจกให้ทั้งชายและหญิง ดังนั้น ไม่ว่าจะหัวขาว หัวแดงหรือหัวดำ ไม่ได้รับการยกเว้นแต่ประการใด ก็เป็นสีสรรให้กับการเยี่ยมชมสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เคารพบูชาซึ่งเป็นวัฒนธรรมของเขา ผู้เขียนเคยเห็นวิธีการเช่นนี้ที่ลาว แต่บ้านเรายังไม่พบเจอ หรือมีแล้วก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
Photo > Text : Pimporn Sarichun
August 2013
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น